Ocean Safety MD: «Η θαλάσσια ασφάλεια δεν πρέπει ποτέ να γίνει μια άσκηση που ξεχωρίζει»

Ο Alistair Hackett, διευθύνων σύμβουλος της Ocean Safety, μιλά για τους κινδύνους μιας βιομηχανίας με συνείδηση του κόστους και πώς οι ναυτικοί πρέπει να κάνουν την ασφάλεια την πραγματική τους προτεραιότητα.

Τα τελευταία δύο χρόνια ήταν ταραχώδη για τον χώρο της θαλάσσιας ασφάλειας –όπως και για πολλές βιομηχανίες– ωστόσο το μέλλον είναι θετικό, σύμφωνα με τον Hackett. «Η βασική αρχή της επιχείρησης ήταν πάντα η παροχή γνώσεων, συμβουλών, η επίλυση προβλημάτων για τους πελάτες και η παροχή κορυφαίου εξοπλισμού ασφαλείας. Ποτέ δεν πρέπει να γίνουμε «κουτί μετατοπιστές» προϊόντος μέσης ποιότητας – υπάρχει πάρα πολύ μέσης ποιότητας προϊόν στον κλάδο μας», προειδοποιεί ο Hackett.

«Όπως όλα στον κόσμο, έτσι και ο εξοπλισμός ασφαλείας έχει γίνει ολοένα και πιο ευσυνείδητος στο κόστος», εξηγεί. «Ενώ τα πρότυπα ρύθμισης βελτιώνονται συνεχώς – κάτι που είναι υπέροχο – αυτό που διαπιστώνουμε είναι ότι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να κατασκευάσουν προϊόν με το χαμηλότερο δυνατό κόστος που πληροί τον κανονισμό. Και ενώ σε ορισμένους τομείς του κλάδου υπάρχει μια συγκεκριμένη αγορά για αυτό, μιλάμε για εξοπλισμό ασφαλείας. Θα πρέπει να είμαστε σε θέση ως κλάδος όπου προσπαθούμε συνεχώς να διασφαλίσουμε ότι όλο το κιτ που παρέχει η βιομηχανία σε ιδιώτες είναι στο μέγιστο των δυνατοτήτων της, το υψηλότερο πρότυπο που μπορεί ενδεχομένως να χρησιμοποιηθεί στη ζωή.

«Έτσι, έχετε συνεχώς αυτή τη μάχη στη βιομηχανία για το τι είναι το φθηνότερο αλλά και τι είναι πραγματικά πιο κατάλληλο για το περιβάλλον στο οποίο πρόκειται να χρησιμοποιηθεί. Και να έχετε κατά νου ότι έχουμε να κάνουμε με προϊόν που χρησιμοποιείται πολύ, πολύ σπάνια.

«Μην με παρεξηγείτε. Είναι πολύ καλύτερο να έχετε τον εξοπλισμό παρά να μην έχετε καθόλου εξοπλισμό – ο καθένας πρέπει να προσαρμόσει τον προϋπολογισμό στις δικές του επιθυμίες», λέει ο Hackett.

Ενώ οι ιστιοπλόοι μπορούν να «σημαδέψουν το κουτί» και να έχουν φυσικά τον απαιτούμενο εξοπλισμό για να συμμετάσχουν σε έναν αγώνα, ρεγκάτα ή εκδήλωση, είναι ό,τι καλύτερο επιτρέπει ο προϋπολογισμός τους; Και, το πιο σημαντικό, έχουν ξοδέψει χρόνο για να κατανοήσουν τον εξοπλισμό και ξέρει όλο το πλήρωμα πώς να τον χρησιμοποιήσει αποτελεσματικά;

Ο Hackett (στη φωτογραφία αριστερά) – και πολλοί ειδικοί σε θέματα θαλάσσιας ασφάλειας – προειδοποιούν για τους κινδύνους του εφησυχασμού των καταναλωτών, με τον οποίο το κοινό δεν πιστεύει ποτέ ότι θα τους συμβεί μια έκτακτη ανάγκη. Ενώ η συντριπτική πλειονότητα των ναυτικών θα αναφέρει την ασφάλεια ως την κορυφή της λίστας προτεραιοτήτων τους στο πλοίο, ο Hackett λέει ότι στην πραγματικότητα ο χρόνος που αφιερώνεται στην εκμάθηση για τα προϊόντα ασφαλείας, τον τρόπο αποθήκευσης, χρήσης και ανάπτυξής τους δεν αντικατοπτρίζει αυτό.

«Είχα πολλές συζητήσεις με ανθρώπους που αναλαμβάνουν τον αγώνα Fastnet, συμμετέχουν σε αγώνες υψηλού επιπέδου γιοτ ή οικογένειες που πηγαίνουν σε κάποιο είδος μεγάλου ταξιδιού στο μπλε νερό και όταν τους μιλήσεις για την ασφάλεια, θα πουν ότι είναι ακριβώς στο η κορυφή. Και όμως, στην πραγματικότητα, εάν ξόδεψαν μόλις 25.000 £ σε νέα πανιά και 15.000 £ σε εξοπλισμό ασφαλείας, μπορώ να σας εγγυηθώ ότι το πλήρωμα θα αφιερώσει πολύ περισσότερο χρόνο προσπαθώντας να μάθει πώς να χρησιμοποιεί τα νέα του πανιά για να κάνει το γιοτ πιο γρήγορα από ό,τι θα κάνουν στην εξάσκηση του ανθρώπου στη θάλασσα και σε άλλες ασκήσεις ασφαλείας».

«Εκεί και πάλι εμπίπτει στην κατηγορία «δεν θα μου συμβεί». Και έτσι καταλήγετε σε αυτό το σενάριο όπου προσπαθείτε συνεχώς να πείσετε τους ανθρώπους να ενδιαφερθούν όσο το δυνατόν περισσότερο για την ασφάλεια στη θάλασσα, επειδή πρέπει να βεβαιωθείτε ότι καταλαβαίνουν ότι μπορεί απλώς να είναι αυτοί που πέφτουν σε ένα εμπορευματοκιβώτιο στο στη μέση του κόλπου Christchurch και το σκάφος βυθίζεται σε δύο λεπτά. Και όταν συμβεί αυτό, δεν είναι η ώρα να αρχίσετε να μαθαίνετε πώς λειτουργεί το κιτ ασφαλείας σας.»

Ο Hackett μιλάει από τα βασίλεια της εμπειρίας του – μετά από ιστιοπλοΐα και αγώνες σε όλη του την πρώιμη ζωή, ασχολήθηκε πλήρως με την υπεράκτια ναυτιλιακή βιομηχανία το 1990 όταν άρχισε να εργάζεται για το Chay Blyth's The Challenge Business, και έγινε διευθυντής logistics και για τα τέσσερα Global Challenge γεγονότα, τα οποία οδηγούν στην εργασίαζ με την ομάδα που είναι υπεύθυνη για 51 περίπλους σε μια περίοδο 16 ετών. Στο ρόλο του, συνεργάστηκε στενά με την Ocean Safety ως τον κύριο προμηθευτή ασφάλειας εκδηλώσεων, γεγονός που οδήγησε σε μια φυσική εξέλιξη στον κλάδο της θαλάσσιας ασφάλειας το 2006. Μέλος της Επιτροπής Ειδικών Κανονισμών RORC, είναι επίσης μέλος της Παγκόσμιας Επιτροπής Ασφάλειας Ιστιοπλοΐας και Κατά τη διάρκεια της θητείας του στο Ocean Safety, ο Hackett διαχειρίστηκε την εκπαίδευση ασφάλειας για τους τελευταίους τέσσερις αγώνες Volvo Ocean Races .

«Είναι πολύ σημαντικό οι άνθρωποι να έχουν την επιθυμία να θέλουν να μάθουν πώς λειτουργεί όλος ο εξοπλισμός ασφαλείας τους, γι' αυτό πράγματα όπως τα μαθήματα επιβίωσης στη θάλασσα είναι τόσο σημαντικά και γιατί η συζήτηση με τους ανθρώπους είναι τόσο σημαντική.

«Η αγορά του εξοπλισμού είναι το δέκα τοις εκατό της ιστορίας. Ο ιδιοκτήτης και όλοι στο πλήρωμα πρέπει να κατανοήσουν πώς λειτουργεί αυτός ο εξοπλισμός, πότε να τον χρησιμοποιήσει, ποιες είναι οι συνέπειες της χρήσης του και ούτω καθεξής."

Παρά το γεγονός ότι ο εξοπλισμός ασφαλείας χρησιμοποιείται σπάνια στο πλοίο, ο Hackett πιστεύει: «Είναι καθήκον της βιομηχανίας να πιέζουμε όλοι όσο πιο σκληρά μπορούμε για να βεβαιωθούμε ότι οι άνθρωποι κατανοούν τις περιπλοκές της χρήσης εξοπλισμού ασφαλείας. Γιατί όταν πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε, δεν είναι η ώρα να αρχίσουμε να διαβάζουμε τις οδηγίες. Πρέπει να το καταλάβεις ευθύς εξαρχής».

Για να προχωρήσουμε τα πράγματα και να αυξήσουμε την ευαισθητοποίηση των καταναλωτών και την ασφάλεια στη θάλασσα, ο Hackett λέει ότι χρειάζεται περισσότερη συζήτηση και περισσότερη πρακτική. Αναφέρει την εκστρατεία των RYA και RNLI με τα σωσίβια «άχρηστα αν δεν φορεθεί» ως ένα εξαιρετικά επιτυχημένο μήνυμα που άλλαξε τη στάση απέναντι στα σωσίβια.

«[Η καμπάνια] ήταν απλά απίστευτη και άλλαξε τις συμπεριφορές. Η αλληλεπίδραση με τα προϊόντα μόλις πέρασε από την οροφή μαζί με την κατανόηση των σωσίβων και του τι μπορούν να κάνουν για τα άτομα. Ζεύγος με τους διοργανωτές εκδηλώσεων και τους ρυθμιστικούς φορείς που δηλώνουν, «σωσίβιο για να το κάνεις αυτό ή πρέπει να έχεις σωσίβια για να το κάνεις αυτό», και ξαφνικά ο κλάδος σημείωσε τεράστια αύξηση [στη χρήση σωσίβιο στο νερό ]. Και επίσης μια τεράστια βελτίωση στη σχεδίαση του προϊόντος – γιατί αν οι άνθρωποι πρέπει να φορούν σωσίβια, θέλουν να είναι άνετα και να δείχνουν μισοπρεπή. Και δεύτερον, επειδή οι κανόνες λένε ότι πρέπει να τα έχουν και πρέπει να τα φορούν υπό ορισμένες συνθήκες, τους φέρνει σε μια θέση που πιστεύουν ότι είναι εντάξει, αν έχω αυτό το πράγμα, πρέπει να το φορέσω τι να κάνω Έχω να κάνω με αυτό; Πώς το χρησιμοποιώ; Πότε το χρησιμοποιώ; Πώς θα ενσωματωθεί με την ενσωματωμένη μονάδα AIS που είναι ενσωματωμένη σε αυτήν; Έτσι απλώς προωθεί αυτή τη συζήτηση και την πρόοδο.

«Πρέπει να βεβαιωθούμε ότι υπάρχουν συνεχώς εκστρατείες όπως αυτή, ώστε οι άνθρωποι να κατανοήσουν τι περιλαμβάνει η ασφάλεια στη θάλασσα», προσθέτει.

Ο Hackett λέει ότι ο τομέας αναψυχής έχει μερικές μεγάλες ευκαιρίες καθώς οι τελικοί χρήστες ενδιαφέρονται περισσότερο για την ανάγκη τους για εξοπλισμό ασφαλείας. Οι εξελίξεις στην τεχνολογία των σωσίβιων θα συνεχιστούν και ο τρόπος με τον οποίο ενσωματώνονται με περισσότερα ηλεκτρονικά MOB έρχεται στο προσκήνιο. «Ως εκ τούτου, ένα προσωπικό σωσίβιο θα γίνει πιο τεχνικό σε σχεδιασμό και χρήση. Η ανάγκη να παράγουμε πάντα μικρότερα και ελαφρύτερα προϊόντα θα υπάρχει πάντα, επομένως η αναζήτηση νέων υφασμάτων για σωσίβιες σχεδίες και ούτω καθεξής θα συνεχιστεί. Επιπλέον, είναι σημαντικό οι πελάτες να έχουν πάντα αξία για τα χρήματα, επομένως η εξέταση εκτεταμένων περιόδων υπηρεσίας για εξοπλισμό είναι ένας ενδιαφέρον τομέας, ωστόσο είναι συχνά δύσκολο να δικαιολογηθεί λόγω του περιβάλλοντος στο οποίο είναι αποθηκευμένος ο εξοπλισμός.

«Όπως οι περισσότερες βιομηχανίες, η προστασία του περιβάλλοντος είναι σημαντική και τα φουσκωτά προϊόντα που χρησιμοποιούμε σχεδόν όλα χρησιμοποιούν μεγάλους όγκους CO2 για να τα φουσκώσουν και τα υφάσματα βασίζονται κυρίως σε πολυμερή. Η προσπάθεια για «καθαρότερα» προϊόντα θα βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή της ανάπτυξης στο μέλλον».